"(S)krytym okiem" na koniec 2020 roku

To już ostatnie chwile 2020. Rok miał być magiczny i był, ale chyba nie tak, jak wszyscy sobie wyobrażaliśmy. Jaki to był rok dla Stomilu? Na pewno znów nie był spokojny i wypełniony spokojną pracą nad dobrem futbolu w Olsztynie. Po raz kolejny nie ominęły nas burze, wichry, zawirowania i aferki. Dużo się działo, czasem też pozytywnego.

Wchodziliśmy w ten rok chyba z dość dobrym nastawieniem i ze sporymi nadziejami, bo przecież dopiero co zmienił się prezes, z antyfutbolowego menadżera na byłego reprezentanta, w świecie (piłkarskim) obytego, twarz z pierwszych, no może drugich, stron gazet. Cieniem na mijającym roku położył się oczywiście koronawirus, ale tego w styczniu spodziewać się jeszcze nie mogliśmy. Abstrahując od całej mało piłkarskiej atmosfery tego mijającego roku, to właśnie prezesurę Wojciecha Kowalewskiego uważam za największe rozczarowanie roku.

Pewnie możemy się spierać, czy może nie było nim fiasko akcji z akcjami, może przegrana z rugbystami w OBO, ale moim skromnym zdaniem fatalne zarządzanie klubem do września spowodowało wiele innych porażek, nie mówiąc już o poziomie sportowym, który jak wszyscy wiemy, daleki jest od oczekiwanego. Nie będę się wdawał w szczegóły, przecież chociażby uważnie śledząc nasz portal, można było o wszystkim się dowiedzieć i wyrobić własne zdanie.

Kilka rzeczy zaskoczyło mnie oczywiście in plus, bo przecież nikt z nas nie stawiał na Maćka Spychałę, czy tym bardziej na Huberta Szramkę, a obaj młodzi zawodnicy "dali radę' i jeśli dalej będa mocno pracować i rozwijać się, to będziemy mieli z nich jeszcze wiele radości. Zaskoczyło mnie też powołanie na stanowisko prezesa Grzegorza Lecha. Wydawałoby się, że to za wysokie progi, gdzie z piłkarskiego przedpokoju na salony. A tu proszę, z każdym dniem czy tygodniem nowy prezes wgryza się w swoją robotę i daje przynajmniej jakiś asumpt ku temu, by jednak z nadzieją patrzeć w przyszłość. Oczywiście, nie da się naprawić tego co pusto i miesiącami i latami tak po prostu, na wszystko potrzebny jest czas. Ja wiem, że to wyświechtane i wyśmiewane stwierdzenie, ale tu nie da się inaczej. Nie odliczamy już czasu od klubowej wtopy do klubowej wtopy, a jakieś błędy czy niedomówienia są na bieżąco wyjaśniane przez Stomil.

Właśnie z tymi pozytywnymi zaskoczeniami mijającego roku wiążę największe nadzieje na rok następny. Z jednym warunkiem, świat futbolowy wróci do jako takiej normy, my gremialnie wrócimy na stadiony, zacznie to wszystko znów iść do przodu. Zakładając jak najbardziej optymistyczny rozwój wypadków, czyli powrót do normalności. możemy się spodziewać, że przynajmniej większość spraw ułoży się po myśli prezesa "Obojga Imion". Już nawet działania zarządu w ostatnich dniach, czyli zaproszenie na testy młodych zawodników z regionu, czy podpisanie oficjalnej współpracy z Petrą to ruchy, o które grono kibiców apelowało już dawno.

Możemy mieć przypuszczenia graniczące z pewnością, że w 2021 nikt nas granatami od klubu odrywał nie będzie, będzie liczyć się zarówno nasza historia, jak i tożsamość, będziemy znów na sto procent mogli się czuć u siebie jak u siebie.

Najbardziej jednak oczekuję po Nowym Roku spokoju, bez szaleństw, zawirowań, głupich wybryków. Spokoju w porządnej pracy, w porządnym planowaniu, w porządnej wizji rozwoju Stomilu. Jeśli to wszystko, w mniejszym lub większym stopniu się zazębi, to możemy liczyć na w miarę udany, stomilowski rok. Taki akurat na środek tabeli. Co będzie dalej, to znów po prostu się okaże. Jestem pełen pozytywnych myśli i nadziei, bo choć nadzieja matką głupich, to jednak matkę, jaka by nie była, należy kochać.

SPW!