"(S)krytym okiem" po finale sezonu

Co można napisać po takim meczu? Gdy emocje sięgały zenitu, a po spartaczonych karnych staremu facetowi zakręciły się łzy w oczach? Było blisko, tak strasznie blisko, a po meczu dobijały, skądinąd bardzo sympatyczne przecież, scenki z wielkiej radości rywali.

Trzeba to jasno i wyraźnie powiedzieć - w tym meczu Stomil był drużyną lepszą, miał więcej okazji i powinien ten mecz wygrać. Piłka nie jest jednak dyscypliną sprawiedliwą i bardzo często po laury sięga w niej ten, który nie zasłużył. Tak było i tym razem i nam niestety pozostaje przełknąć gorzką pigułkę. W tym dniu, wszystko poza ostatecznym wynikiem, w Olsztynie zagrało. Dopisała pogoda, dopisali kibice, dopisała gra na boisku. Emocje były niezaprzeczalne i ten, kto nie miał okazji jeszcze czegoś takiego przy Piłsudskiego przeżywać, musiał być zachwycony. Na sektorze IV obrazki jak z czasów Ekstraklasy, miejsc nie ma, ludzie siedzą na schodach, zabrakło tylko nieśmiertelnego "Let's go Stomil, let's go!", jednakowoż fajniejsze próby dopingu się pojawiły. Po lewej, patrząc z punktu widzenia trybuny prasowej, ogień. Właściwie całe te sektory stały, dopingowały, przeżywały spotkanie. Ultrasi oczywiście znów top, pokazali, że kibicowsko to nie jest nasze miejsce. Ten mecz pokazał też potencjał i głód piłki naznaczonej walką o coś i trzeba zrobić wszystko, by tego potencjału nie zmarnować.

To z resztą rosło wraz z całym sezonem, wraz z ekipą Szymona Grabowskiego. Mozolne odzyskiwanie zaufania kibiców po fatalnym okresie ery Brańskiego, zakończonej spadkiem po 10 latach z I ligi, mimo kilku wpadek w trakcie sezonu, chyba stało się faktem. Można to zrobić, okazało się, ale wiele w tym względzie jeszcze pól do popisu. Oby znów ta pozytywna energia, którą pamiętamy z wiosny 2019 roku, nie została zmarnowana. Tu potrzeba wielkiej mądrości zarządzających klubem, wyczucia i dużej dozy pokory. Jeśli to zgara, to klub pójdzie w górę, pod względem organizacyjnym i wizerunkowym. A to przecież bardzo ważne.

Zastanawiam się już patrzeć na ten, miniony już, sezon. Z jednej strony w sercu jest wielkie rozczarowanie, że finalnie nie udało się wrócić do I ligi, choć spełnienie oczekiwań było na wyciągnięcie ręki. Takie wrażenie, że idąc konsekwentnie w kierunku awansu, notując wpadki i wzloty, mimo wszystko potknęliśmy się na dwóch ostatnich schodkach. Żal. Jednak gdy sięgam pamięcią do czerwca roku ubiegłego, to oprócz nerwów związanych ze spadkiem, w myślach kłębiły się rozterki na temat nowych rozgrywek, bardzo naznaczone niepewnością i obawą, dla których to przecież odczuć było wiele przesłanek. Odejście trenera Piotra Jacka, którego też pozdrawiam serdecznie, miło się było znów spotkać, rozpad składu, niepewność w sferze finansów. Przyszedł nowy szkoleniowiec, z niezłymi referencjami, ale jednak nieznany, grono nowych piłkarzy, finanse były niepewne. Nagle się okazało, że daje się to wszystko, lepiej lub gorzej, ale jednak poskładać.

Wygląda na to, że Szymon Grabowski opuści Stomil. Wielka szkoda, bo widziałem go w roli szkoleniowca Dumy Warmii na lata. Trener z wizją, etosem pracy i jasno określonym celem rozwoju. Tego było trzeba i to też dało impuls, by klub wstawał "z kolan" po poprzednim nieudanym zakończeniu. Gdzie by trener Grabowski nie trafił, będę mu kibicował, bo naprawdę warto, jeszcze nieraz o nim usłyszymy. Osobiście dziękuję trenerowi za świetną współpracę, za to, że zawsze miał czas i za to, że chłonął wszystko o Stomilu, nie tylko na naszym portalu. Trzeba też zaznaczyć, że trener bardzo chwalił swój sztab, za pracę, którą wykonał, profesjonalizm i zaangażowanie. Więc podziękowania należą się też Grześkowi Lechowi i Zbyszkowi Małkowskiemu oraz pozostałym członkom sztabu szkoleniowego.

Tu podziękowania i ukłony muszę też skierować dla Bartka Kucharskiego, który w tym sezonie pełnił rolę rzecznika, i nie tylko, klubu. Mega profeska, podniesione media klubowe, myślę, że każdy z kibiców to zauważył. Bartek bardzo Ci dziękuję za pomoc, współpracę i merytoryczne rozmowy. Szkoda, że odchodzisz, to wielka strata dla klubu.

Na chwilkę jeszcze wrócę do niedzielnego finału. Wielu zawodników można chwalić, zarówno za ten mecz, jak i gólnie za przebieg sezonu, jednak ja szczególną uwagę zwróciłem na to, jak bardzo odmieniona była gra Stomilu po wejściu Shuna Shibaty. To, jaką techniką dysponuje, jakim rozegraniem i przeglądem pola, a także jak czasem potrafi zepsuć, to wszyscy wiemy. Jednak to, co wyczyniał na boisku sympatyczny Japończyk powodowało, że oczy otwierały mi sie ze zdumienia i radości. Shibata przeszedł samego siebie, a jego podania prostopadłe czy penetrujące były po prostu klasy światowej. Jeszcze bardziej szkoda, że nie udało się ich zamienic na bramkę dająca awans.

Przed nami jeszcze czas podsumowań i analiz, przed nami jeszcze czas snucia domysłów, jak drugi sezon w drugiej lidze będzie wyglądał. Przed klubem czas wyboru nowego szkoleniowca, uzupełnienia składu, zapięcia wszystkiego na ostatni guzik. Troszkę znów z przygodami kończymy sezon, wchodzimy w następny, jednak chyba z większym optymizmem patrzymy w przyszłość, niż w zeszłym roku.

SPW!